نقد و بررسی بازی Silent Hill f؛ کابوس هیناکو

وقتی کونامی بعد از سال‌ها سکوت، Silent Hill 2 را با بازسازی عالی‌اش در سال گذشته منتشر کرد، همه منتظر بودند ببینند آیا این شرکت واقعاً راه افتاده یا نه. موفقیت Metal Gear Solid Delta: Snake Eater هم این امید را بیشتر کرد. حالا Silent Hill f، ساخته نئوباردز اینترتینمنت، وارد میدان شده است و تا دل‌تان بخواهد حس ترس و هیجان را به سری برگردانده است. این بازی شاید بی‌نقص نباشد، اما با جوی سنگین و لحظه‌هایی که قلب‌تان را به تپش می‌اندازد، ثابت می‌کند سایلنت هیل هنوز همان کابوس دوست‌داشتنی است. Silent Hill f، شهر معروف سایلنت هیل را رها کرده و به یک شهر دورافتاده ژاپنی در دهه 1960 رفته، اما این تغییر نه تنها نکته بدی نیست، بلکه شاید بهترین ویژگی‌اش باشد. اگر نسخه‌های قدیمی‌تر مثل Downpour را تجربه کرده باشید به یاد دارید که گاهی با اکشن‌های بی‌معنی از مسیر وحشت روانشناختی دور می‌شد، Silent Hill f اما سری را به ریشه‌هایش برمی‌گرداند؛ این بازی همان چیزی است که طرفداران سال‌ها منتظرش بودند: یک وحشت عمیق که تا ساعت‌ها بعد از بازی، ذهن‌تان را رها نمی‌کند. انتشار Silent Hill f برای PS5، Xbox Series X/S و PC، قطعا یکی از بزرگ‌ترین اتفاقات گیمینگ ژانر ترسناک امسال است. همراه من باشید تا ببینیم این بازگشت چقدر ارزش انتظار را داشته است.

داستان Silent Hill f: هیناکو و وحشت‌های پنهان یک شهر کوچک

داستان Silent Hill f روایتگر زندگی هیناکو شیمیزو است؛ دختری دبیرستانی در دهه‌ی 1960 ژاپن، در شهر خیالی ابیسوگائوکا، جایی الهام‌گرفته از استان گیفو منطقه‌ی کانایاما. نوشته رایوکیشی07، خالق Higurashi When They Cry، روایت از یک مشاجره خانوادگی ساده شروع می‌شود و به سرعت به کابوسی از مه غلیظ، هیولاهای گوشت‌وار و تم‌های تاریک تبدیل می‌شود. هیناکو، قربانی یک پدر الکلی و مادری است که کاری برای دفاع نمی‌کند. او با دوستان نزدیکش، مثل شو، رینکو و ساکوکو وارد این جهان می‌شود، اما روابط‌شان از دوستی‌های بی‌گناه به تنش‌های روانشناختی عمیق تغییر می‌کند.

سایلنت هیل اف نه تنها پر از پیچش‌های غافلگیرکننده است، بلکه مثل یک پازل بزرگ عمل می‌کند که با یادداشت‌ها، دفترچه هیناکو و نشانه‌های پراکنده، شما را وادار به کاوش می‌کند. برخلاف سایلنت هیل 2 که جیمز ساندرلند را در غم و گناه غرق می‌کرد، اینجا تمرکز روی دغدغه‌ها و تنهایی‌های یک نوجوان و فشارهای اجتماعی ژاپن دهه 1960 است. داستان چندپایان دارد (پنج تا، بسته به انتخاب‌ها) و برای فهم کامل، یک دور دوم لازم است. این روایت، آهسته آغاز می‌شود اما رفته‌رفته جان می‌گیرد و تا آخر شما را میخکوب نگه می‌دارد. Silent Hill f داستان سقوط آرام یک زندگی معمولی به دل وحشتی بی‌انتهاست؛ وحشتی که نه‌تنها از دل خیابان‌ها و خانه‌ها می‌آید، بلکه در ذهن و احساسات شخصیت اصلی هم ریشه دارد.

جو و گرافیک Silent Hill f

ابیسوگائوکا، با کوچه‌های باریک، مدارس قدیمی و مغازه‌های خالی، حس خفه‌کننده‌‌ای می‌دهد که انگار دیوارها به شما نزدیک‌تر می‌شوند. مه غلیظ نه فقط چشم را کور می‌کند، بلکه بخشی از گیم‌پلی است؛ دید را کم می‌کند و هیولاها را ناگهان پیش روی‌تان می‌آورد. شهر، با الهام از فرهنگ ژاپنی، پر از جزئیاتی مثل گل‌های عنکبوتی قرمز (نماد مرگ) و رشد غیرطبیعی گیاهان و گوشت های انگلی است که زیبایی و وحشت را در هم می‌آمیزد.

با موتور Unreal Engine 5، گرافیک Silent Hill f یکی از زیباترین‌های سال 2025 است؛ بافت‌های پرجزئیات، نورپردازی عالی و کات‌سین‌های سینمایی که احساسات هیناکو را با جزئیاتی مثل لرزش دست‌ها نشان می‌دهد. باس‌ها، مثل موجوداتی با بدن‌های به‌هم‌دوخته یا ترکیبی از گوشت و گل، چنان کابوس‌وار هستند که تا مدت‌ها از ذهن‌تان بیرون نمی‌روند. اگر عاشق جوهای سنگین و ترسناک هستید، Silent Hill f تا دل‌تان بخواهد شما را راضی می‌کند.

از نظر عملکرد هم بازی روی PS5 روان اجرا شد و افت فریم خاصی ندیدیم، حتی در صحنه‌های شلوغ.

گیم‌پلی Silent Hill f: کاوش، پازل و مبارزه‌ای که گاهی لنگ می‌زند

گیم‌پلی Silent Hill f ترکیبی از کاوش آزاد، پازل‌های پیچیده و مبارزه نزدیک است. حین گشتن در ابیسوگائوکا با نقشه پیچ‌درپیچش، باید مسیرها را به خاطر بسپارید یا مدام به نقشه نگاه کنید، درست مثل بازی‌های قدیمی سری. آیتم‌های مختلف را باید جمع کنید و برای فروش و ارتقا (مثل افزایش استقامت یا کم کردن دید دشمن) استفاده کنید؛ هر گوشه ممکن است چیزی به‌دردبخور داشته باشد که در کنارش شاید هیولایی هم در کمین باشد.

پازل‌ها، نوشته رایوکیشی07، فراتر از معماهای معمولی هستند؛ مثلاً رمزگشایی کدهای نوشته‌شده روی دیوارهای مدرسه یا باز کردن جعبه‌های سنتی ژاپنی با نشانه‌های روباه و پرنده. حدود 12 پازل اصلی، روی سختی بالا (Hard)، مغز را به کار می‌اندازند و به داستان گره می‌خورند، یکی حتی کل نقشه را به یک معما تبدیل می‌کند. اما مبارزه نقطه ضعف بازی است. بدون اسلحه گرم، فقط با لوله آهنی، خنجر یا چوب بیسبال، باید جاخالی دهید، ضدحمله بزنید یا از مقیاس سلامت روانی (Sanity Meter) برای کند کردن زمان (slow-motion) استفاده کنید. ضربات گاهی حس واقعی ندارند و انیمیشن‌ها ضعیف به نظر می‌رسند. حالت داستانی آسان (Story mode) ساده‌تر است، اما سختی بالا (Hard) چالش بهتری می‌دهد. پیشرفت، با ارتقاهای دائمی از معبدها، کاوش را هیجان‌انگیز می‌کند، اما مبارزه می‌توانست بهتر باشد. سایلنت هیل اف در گیم‌پلی مثل یک شمشیر دو لبه است: کاوش و پازل‌ها فوق‌العاده‌اند، اما مبارزه گاهی ناامیدتان می‌کند.

موسیقی و صداگذاری Silent Hill f: یامائوکا عالی می‌نوازد!

بدون موسیقی آکیرا یامائوکا، سایلنت هیل انگار چیزی کم دارد. در Silent Hill f، یامائوکا با کنسوکه ایناگه دای و کوچی ساکیتا، صدایی ساخته که مو به تن آدم سیخ می‌کند. این ساندترک، که با ملودی‌های آرام پیانو در لحظه‌های کاوش شروع می‌شود و به اوج‌گیری‌های پرتنش هنگام نزدیک شدن هیولاها می‌رسد، از نقاط قوت بازی به حساب می‌آید. صداهای محیطی، از افتادن اشیا گرفته تا خراش‌های هیولاها روی دیوار، چنان واقعی‌اند که انگار خودتان در ابیسوگائوکا هستید. صداپیشگی، چه در نسخه انگلیسی و چه ژاپنی، احساسات هیناکو و دوستانش را آنطور که باید منتقل می‌کنند. دوبله ژاپنی، با توجه به ریشه‌های فرهنگی بازی، لایه‌ای عمیق‌تر به داستان می‌افزاید و تجربه‌ای نزدیک‌تر به فضای دهه 1960 ژاپن ارائه می‌دهد. این موسیقی و صدا، با تم‌هایی که زیبایی را در ناقص بودن (wabi-sabi) نشان می‌دهند، تا مدت‌ها در ذهن‌تان باقی می‌مانند. اگر دنبال یک سمفونی تاریک هستید که وحشت را چند برابر کند، سایلنت هیل اف در این بخش بی‌نقص عمل می‌کند.